معلولیت عیب نیست، بی توجهی به معلولان عیب است !

امروز یک گشت و گذری در اینترنت داشتم یک مطالب بسیار زیبا و آموزنده را از وبلاگی دیدم تصمیم گرفتم اینجا بزارم با نقل از وبلاگ تا شما هم بخوانید.

حتما" تا به حال شده زمانی که در خیابان هستیم و قدم می زنیم ،

متوجه حضور عزیزانی باشیم که دچارنقص عضو و یا معلولیت -

های دیگر هستند. آنها اغلب یا روی ویلچیر هستند و یا به شکل

دیگری ازکنار ما می گذرند ولی درآن لحظــه، عکس العمــــل مـا

چیست؟

مدتی قبل به دلیل شغلم، ارتباط زیادی با این افراد داشتم و پیگیر

اجرای قانون حمایت از معلولان بودم. وقتی باآنها حرف می زدم،

سفره ای از جنس صداقت پیش رویم گسترده بود و عناصرش را

غذاهایی ازجنس "دردهای ناگفته" تشکیل می داد... غذاهایـــی

که باید روحم می خورد تا بفهمم که معلولان درکنار تمام مصائب

زندگی، با چه کمبودهای اجتماعی نیز دست و پنجه نرم می کنند.

از بیکاری گرفته تا مناسب نبودن معابرشهری برای تردد، کمبود

امکانات درمانی و گران بودن هزینه های جابجایی ...

تعدادی از معلولان در گفتگویی که چندسال پیش باهم داشتیم در

توصیف برخی از مشکلات روزمره خود گفتند:" علیرقم قانون

حمایت از معلولان که به اشتغال آنان در ادارات دولتی اهمیت

می دهد، ولی کمتـــــــــر اداره ایست که بخواهد از حضور یک

معلول حتی در بخش تلفنخانــــــه خود، بهره جوید". البته نباید

ازانصاف دورشد وعملکرد اداراتی که چه دربخش خصوصی و

چه دربحش دولتی از معلولان درحوزه کـــــــــاری خود استفاده

می کنند نادیده گرفت ولی به گفته برخـــــی از معلولان که فکر

می کنم تعدادشان هم کم نباشد، گسترش دامنه این عملکـــــــرد

مثبت می تواندتحولی چشمگیر را در شرایط زندگــــی معلولان

ایجاد کند. تحولی که به گفته یکی ازآن عزیزان، باعث شـــــد

که ازدواج کند...

مورد دیگری که تعدادی از معلولان درگفتگویی که با آنـــــــــان

داشتم مطرح کرده بودند این بود که متاسفانه نه معابرعمومی

شهر برای تردد آنان استانداردســــــــــــــــــازی شده است و نـه

خودروهایی که برای جابجایی آنان می تواند کاربردداشته باشد،

زیاد است و صدالبته استفاده ازآژانس های کرایه هم،هزینه ای

کمرشکن خواهدداشت . طبیعتا" این افراد برای تردد، نیازمنــد

خودروهای ویژه ای هستند که سوار و پیاده شدن را برایشــان

سهل تر کند و آنقدر بزرگ باشدکه ویلچیرآنها نیز به راحتی در

آن جابجا شود. این عزیزان همچنین از نبود امکاناتی که بـــه

آنان اجازه دهد به راحتی سوار اتوبوس های شهــــــری شوند

 نیز گله مند بودند.

فراموش نکنیم که هزینه های درمانی هم در زندگی معلولان

کشورما بالاست و دولت می تواند با ایجاد و گسترش اماکـــن

ویژه ای، به کمک خانواده این افراد بیاید. عملی که هم خـــیر

 دنیا درآن است و هم خیر آخرت...

البته مورد دیگری که عزیزان معلول در گفتگویــــی که باهم

داشتیم به آن اشاره کردند گسترش نصب "آسانســــــور" در

اماکنی بود که امکان تردد را برای آنها مشکل می کرد.

اماکنی نظیر ایستگاههای متــــــرو که خوشبختانه بامدیریت

 صحیح شرکت راه آهن شهری تهران و حومه "مترو" در

این چند سال فکر می کنم بار بــــزرگی از دوش عزیـــــزان

 معلول برداشته شده است .

مسائلی که مطرح شد، بخش کوچکی از مشکلاتی است کــــــه

عزیزان معلول باآن دست وپنجه نرم می کنند واین نکات که از

نظرتان گذشت، بار سنگینی است بر دوش دولت که برای رفاه

حال این قشر از جامعه باید به آن توجه کند ولی نقش ما هم در

کنار دولت برای کمک به این هموطنانمــــــان پررنگ و حیاتی

است .

برای مثال،اگر شرکتی داریم می توانیم از معلولان هــــــم در

بخش های کامپیوتر و دفتــــری استفاده بهینه کنیم و این را

بیادداشته باشیم که نقص جسمی هرگز نمی تواند تاثیری بر

قدرتهـای فکــری داشته باشد.

فراموش نکنیم که اگر در خیابان نابینایی را دیدیم که با چوب

سفید درحرکت است می توانیم تا مسیری که ممکن است دست

اورا بگیریم و با گپ زدن، انرژی مثبت وجودمان را به او نیز

هدیه کنیم.

می توانیم زمانی که سوار قطارهای مترو می شویم ویلچیــر

این عزیزان را نیز بگیریم و کمکشان کنیم راحت تر ســـوار

قطار شوند و در پایـــان کلام، اگر از نزدیک با معلولــــــــــی

ملاقات کردیم هیچگاه اجازه ندهیم که ترحــم، پوسته آن دیدار

باشد، بلکه او باید در ما فقط روی خــوش ببیند و احتــــرام و

احتــــرام..


منبع : فریاد سکوت